رباعی اول:
مصلوب دو چشمان ترت خواهم ماند
بی‌بال‌ترین! بال و پرت خواهم ماند
ای بوسه تو، مرگ تمامیت من!
سقراط غزلنوش لبت خواهم ماند!
رباعی دوم:
این خاطره‌های خسته، کافی است مرا
آیینه زنگ بسته، کافی است مرا
من ماندم و آسمان و درویشی محض:
یک پنجره شکسته کافی است مرا
رباعی سوم:
مرموزتر از چراغ جادو شده‌ای
خاموش‌تر از دو چشم بی‌سو شده‌ای
ای عشق! چه بر شکوه نامت رفته است؟
آنگاه، که عاجزانه "تابو" شده‌ای
