رباعی اول:
لبیک به چشمان گرانبار شما
آوخ ز گلستان پر از خار شما
پاسوز تو ای دوست، چه بسیارانند
فریاد از این خیل گرفتار شما
رباعی دوم:
آن‌قدر هوای دیگران را داری
دیوانه‌ترین نام جهان را داری!
این سبک مرا به یاد مجنون انداخت
دستور زبان عاشقان را داری
رباعی سوم:
چیزی به شب و سپیده پیوندم داد
با آن‌چه ورای دیده؛ پیوندم داد
گفتم من و عشق!؟ بی‌هوا آمد و باز-
با آینه‌های چیده پیوندم داد
رباعی اول:
میدان ولیعصر، در ساعت عصر
از گوشه پارک گفتگو تا پل نصر
هرجا بروم خاطره‌ات خواهد بود
از قلهک و چیذر و قبا تا شب قصر
رباعی دوم:
می‌بارم، اگر سبز اگر بی‌جان است
انگار تمامیت من ایمان است
می‌بارم و انتظار جبرانم نیست
دستور زبان من اگر باران است
رباعی سوم:
دنیا پر قیل و قال؛ ساکت بشوید!
مردان فسرده‌حال! ساکت بشوید...
از گفت شما بوی فضاحت جاری است؛
ای قوم بریده بال! ساکت بشوید....
رباعی اول:
مصلوب دو چشمان ترت خواهم ماند
بی‌بال‌ترین! بال و پرت خواهم ماند
ای بوسه تو، مرگ تمامیت من!
سقراط غزلنوش لبت خواهم ماند!
رباعی دوم:
این خاطره‌های خسته، کافی است مرا
آیینه زنگ بسته، کافی است مرا
من ماندم و آسمان و درویشی محض:
یک پنجره شکسته کافی است مرا
رباعی سوم:
مرموزتر از چراغ جادو شده‌ای
خاموش‌تر از دو چشم بی‌سو شده‌ای
ای عشق! چه بر شکوه نامت رفته است؟
آنگاه، که عاجزانه "تابو" شده‌ای
