رباعی اول:
لبیک به چشمان گرانبار شما
آوخ ز گلستان پر از خار شما
پاسوز تو ای دوست، چه بسیارانند
فریاد از این خیل گرفتار شما
رباعی دوم:
آن‌قدر هوای دیگران را داری
دیوانه‌ترین نام جهان را داری!
این سبک مرا به یاد مجنون انداخت
دستور زبان عاشقان را داری
رباعی سوم:
چیزی به شب و سپیده پیوندم داد
با آن‌چه ورای دیده؛ پیوندم داد
گفتم من و عشق!؟ بی‌هوا آمد و باز-
با آینه‌های چیده پیوندم داد
رباعی اول:
میدان ولیعصر، در ساعت عصر
از گوشه پارک گفتگو تا پل نصر
هرجا بروم خاطره‌ات خواهد بود
از قلهک و چیذر و قبا تا شب قصر
رباعی دوم:
می‌بارم، اگر سبز اگر بی‌جان است
انگار تمامیت من ایمان است
می‌بارم و انتظار جبرانم نیست
دستور زبان من اگر باران است
رباعی سوم:
دنیا پر قیل و قال؛ ساکت بشوید!
مردان فسرده‌حال! ساکت بشوید...
از گفت شما بوی فضاحت جاری است؛
ای قوم بریده بال! ساکت بشوید....
رباعی اول:
سهل است که با وجود تو جان بدهم
وقت است که تا به سود تو، جان بدهم
یک عمر به تمرین جنون غرقم تا-
در فلسفه نبود تو جان بدهم
رباعی دوم:
افسوس که از ستارگان هیچ نخواست
از فرصت بی‌بدیل جان، هیچ نخواست
دنیا همه در تیررس میلش بود
دیوانه کسی که از جهان، هیچ نخواست
رباعی سوم:
در باور ما، لوس شدن ممنوع است!
جز قله و طاووس شدن، ممنوع است!
محکوم به پیروزی و زیبا شدنیم
برخیز! که مأیوس شدن، ممنوع است!
رباعی اول:
آن چشم - و آن چشم - چه با جانم کرد
طوفان نگاه تو چه عریانم کرد
یک زلزله‌ای آمد و من خاک شدم
عقلی که «دلم» بود، چه ویرانم کرد
رباعی دوم:
تو آمدی و کلوچه‌ای در دستت
این قلب بزرگ، نوچه‌ای در دستت
بن‌بست‌ترین شبم گذرگاه تو شد
با رمز عبور کوچه‌ای در دستت
رباعی سوم:
دلتنگی گاه و - نیز- بی گاه منی
تصویر درون برکه ماه منی
تاراندن تو از دل من بیهوده است
مهمان ضمیر ناخودآگاه منی!
رباعی اول:
بعد از تو بعید است که دل، دل بشود
دریازده شور، به ساحل بشود
شیر و عسل و بلبل و رودش با من
لبخند بزن؛ بهشت کامل بشود
رباعی دوم:
من می روم از شهر، صراطش با تو
پاشیدن آب و صلواتش با تو
بی نام «علی»، فرصت ماندن صفر است
توضیح تمام واضحاتش با تو
رباعی سوم:
پارو زده‌ام تمام این فاصله را
تا ختم کنم، تمام این غائله را
من «دور» شدم، هر چه تلاشم «بیش» است!
باید که چگونه حل کنم مساله را؟
رباعی اول:
گفتند که دوران تو سر آمده است
سیمرغ مرا، دو دانه پر آمده است
اما هر صبح من خودم می‌بینم
مرغی که رمید، از سفر آمده است
رباعی دوم:
ساکت شده‌ای؛ عشق شنفتن دارد
لبریز خروشی؛ که تهمتن دارد
معطوف تو شد زندگی کوچک من
سودای غمت، ارزش مردن دارد
رباعی سوم:
یک حس عجیب، در دلم زنده شده
اویی که بزیست بی تو، بازنده شده
تنپوش غمت که بر همه زار زده
رختی است که بر تنم برازنده شده
رباعی اول:
چرخی بزن و باده ما را پر کن
این ساغر گلگون بلا را پر کن
برخیز و ز تصویر پر از جام خودت
این آینه‌های بی‌نوا را پر کن
رباعی دوم:
آتش بزن این خاطره‌های بد را
بر باد بده جام و غم بی‌حد را
در وادی اختیار، پاسوز توایم
آتش زده‌ایم، این همه «باید» را
رباعی سوم:
ای دوست، کدام آینه در حد تو بود؟
یا مرز کدام آینه، در حد تو بود؟
هر جا بروم، دوباره محکوم توام
از فرش به عرش، جملگی رد تو بود
رباعی اول:
در هرم نفس‌های تو جان خواهم داد
خود را به جهان، باز نشان خواهم داد
ای خاطره انگیزترین نام جهان!
با نام تو، ایمان به جهان خواهم داد
رباعی دوم:
ای سوته‌دل خسته من، خواب چرا؟
در قلب تو صد پیچ و دو صد تاب، چرا؟
تو قافله پر از تب خورشیدی
آوارگی یک شب مهتاب چرا؟
رباعی سوم:
تو، روح منی و من، تنم ای ساقی
در نام تو، خیمه می‌زنم ای ساقی
آغازی و پایانی از این شور مجوی
من عاشق عاشق شدنم ای ساقی
رباعی اول:
مصلوب دو چشمان ترت خواهم ماند
بی‌بال‌ترین! بال و پرت خواهم ماند
ای بوسه تو، مرگ تمامیت من!
سقراط غزلنوش لبت خواهم ماند!
رباعی دوم:
این خاطره‌های خسته، کافی است مرا
آیینه زنگ بسته، کافی است مرا
من ماندم و آسمان و درویشی محض:
یک پنجره شکسته کافی است مرا
رباعی سوم:
مرموزتر از چراغ جادو شده‌ای
خاموش‌تر از دو چشم بی‌سو شده‌ای
ای عشق! چه بر شکوه نامت رفته است؟
آنگاه، که عاجزانه "تابو" شده‌ای
