منصب شاهی بیاور تاج تنهایی ببر
جامه عزت بیاور، رخت رسوایی ببر
عاشقی، درگاه مردان و زنان خرد نیست
جرأت بی‌حد بیاور، شیر صحرایی ببر
ای عقاب تیزپر، جام مگس شأن تو نیست
این حقارت پس بده، آغوش تنهایی ببر
در کویر احتیاط و ترس، لیلایی نبود
یک شب اقیانوس ِ بی‌فانوس دریایی ببر
عمر، در افسوس، در غم، در پشیمانی گذشت
عمر را بگذار و یک شور ِ زلیخایی ببر
گرچه از بالا و پایین جهان غم ریخته
از شفای اسم تو دارو و مرهم ریخته
یک جهنم عاقبت در انتظار زندگی است
لابه‌لایش لیک پردیسی فراهم ریخته
بندبازانیم در این دره‌های خیر و شر
ای به اطمینان تو ترسم دمادم ریخته
در کویرآباد دنیا جنگلی از آه بین
بس که بر شنزار غربت اشک نم نم ریخته
ساعت از هجران تو در تیک‌تاک غصه است
بس که از بالا و پایین جهان غم ریخته
شاذ و نفسگیر و هراسان و پریشان بود
عشقت برای من «بلندی‌های جولان» بود
معشوق، بانویی ز سرحد مسلمانی
آن‌سوی دیگر یک یهود نامسلمان بود
رسوایی ما باز هم پنهان نخواهد ماند
وقتی که عمقش از مریوان تا سراوان بود
من زندگی را سخت دیده، سخت افتادم
بی‌آبرویی سرنوشت سخت‌جانان بود
این سرنوشت قلب‌های سنگی سرد است
قلبی که خالی از مرام مهربانان بود
یک تن از این‌‌جا رد شد و جمعی به دنبالش
مرد پریشانی که مجنون خیابان بود
در من تضادی زندگی می‌کرد و خواهد کرد
مردی که مومن بود و خالی‌تر ز ایمان بود
دیگر مرا از خاطرات خویشتن بردار
دیوانه‌ات، چون نقطه‌ای، لبریز پایان بود
من به آویشن، به باران تو مشکوکم هنوز
من به پایان ِ زمستان تو مشکوکم هنوز
غنچه و عطر و بهار و سبزه باز آورده‌ای
گرچه با گل‌های گلدان تو مشکوکم هنوز
ای صدای ناگهان ِ یک تبسم در سحر
من به لبخند غزلخوان تو مشکوکم هنوز
باز می‌پرسی که امید فراوانت چه شد؟
باز می‌گویم به ایمان ِ تو مشکوکم هنوز
هر که آمد، بار فردای خودش را بست و رفت
با یقین‌های پریشان تو مشکوکم هنوز
این‌که می‌آید نه باران، گریه‌های نم‌نم است
من به ابر و باز باران تو مشکوکم هنوز
چه می‌شود که جهان از میانه برخیزد
وجود تلخم از این عاشقانه برخیزد
تو باشی و نفس تا ابد مقدس تو
هر آن‌چه جز هوست، از کرانه برخیزد
زمان به عزلت پیش از نگاه تو برود
مکان ز منظره‌ی این فسانه برخیزد
چه می‌شود که بیایی به قلب کوچک من
که جان ز طاقت این آستانه برخیزد
چنان به سطح زمین خیال تو بخورم
که آه تا جهت جاودانه برخیزد
چنان به سمت من و روزگار من رو کن
که هر چه «بود و نبود»، از میانه برخیزد
درد است عاشقان
درد است عاشقان که مرا زوزه می‌کشد
در صبحگاه سرد زمستانی ِ دگر
شور است عاشقان
شور است عاشقان که مرا پرسه می‌زند
در خوابگاه سرد بهارانه‌ای دگر
برخیز عاشقا!
این خوابگاه سرد
هم‌پای داغ شور جوانانه تو نیست
برخیز عاشقا!
هم‌پای تو منم
هم‌پای تو، تمام جوانانه‌های شهر
دربند
درْکه
و دود و قل‌قل همه سفره‌خانه‌ها
و پیچ‌های سرزده جاده شمال
و گم شدن میان ترانه، میان اشک
در هُرم ماسه‌های پریشان ساحلی
در لابه‌لای بیشه و جنگل، میان ابر
برخیز عاشقا!
از خوابگاه سرد بهارانه‌ای دگر
برخیز...
این کاغذ شکسته دل، تا نمیخورد
رویای من به درد شماها نمیخورد
از مصر و نیل و حال خوش مردمش مگو
این قصه‌ها به درد زلیخا نمیخورد
زخم دل است و زخم زبان، آنقدر زیاد
که این دل، ز دل شکستن‌تان، جا نمیخورد
من پادشاه غربت خویشم، درنگ کن
این جاده‌های خسته، چرا پا نمیخورد؟
تنهایی بزرگ، فراخوان قلب ماست
شادی ما به درد شماها نمیخورد...
جهان روبه رو با من و عشق تو
و من روبه رو با تمام جهان
تو باشی برای دلم کافی است
بخوان ای تمام جهانم، بخوان
جهان روبه رو با پریشانی ام
چرا سنگ باید به پیشانی ام؟
مگر سهمم از زندگی جز تو بود؟
که اینگونه که از خویش می‌رانی ام؟
جهان روبه رو با تمام دلم
و من روبه رو با تمام شما
چه خواهد شد این جنگ نامردمی
خدایا خدایا خدایا خدا!
و من آخرین عاشقم، رحم کن-
که این اینگونه در پای تو گم شدم
چنان قدرتی داد عشقت؛ که من
هواخواه دشنام مردم شدم
....
